Worlds 2010 Geelong (NL)

2 oktober zaterdagavond 10 uur ’s avonds. Tijd om naar bed te gaan. Ik had de wekker gezet op vijf uur voor de volgende ochtend. Ruim op tijd zodat ik nog een leuk stuk van het Wereldkampioenschap op de Weg bij de mannen zou kunnen meepikken. Een Belg was immers topfavoriet en dat wil je als lid van een wielergek land niet missen. Sommige mensen zouden de nacht doorhalen, dat leek mij niet zo’n best idee, aangezien ik maandagochtend er om zes uur ook alweer uit moet voor een lange dag school en ik niet in een al te beste gezondheid verkeer. Ik schoof dus moe en met een leuk vooruitzicht op een dagje koers tussen de warme dekens van mijn bed.

Toen om vijf uur het irritante deuntje van mijn klokje afging, timmerde ik het ding tot stilte en schoot uit bed. Ik had me immers al twee keer eerder verslapen toen ik de wekker had gezet om de wedstrijd van de vrouwen en de beloften te bekijken. Dat risico wou ik nu niet lopen, niet met Philippe Gilbert als topfavoriet aan de start. Mijn computer startte rustig op en ik wachtte ongeduldig op het moment dat ik de livestream kon openen. Nog negentig kilometer. Mooi op tijd. Net op tijd, want het feest barstte een paar kilometer later los. De Italianen wilden de Belgische zenuwen eens testen. Ik kwam net terug m’n kamer in met een kop warme chocolademelk als gezelschap toen er wat onrust was in het peloton. Zes uur tekende mijn wekker af in de duisternis. Het spel zit op de wagen. 35 man voorop en geen Spanjaard. Die trekken in het achtervolgende pelotonnetje aan de alarmbel en Luis Leon Sanchez gaat doortrekken. Maar toch, vooraan zat een leuk groepje met Gilbert, Leukemans, Van Avermaet en Hoste. Netjes en leuk voor de Belgen, ze waren attent, koersten verstandig en probeerden zich niet onder knoet te laten leggen door de Italianen, die stiekem honend naar ons lachen. Pozzato, de pater die een halfjaar zich ‘onthield’ van enig vleeslijk genot in zijn bed, speelde als vanouds weer de irritante stoorzender.‘We moeten hem een tandem kopen’ klonk de stem van Karl Vannieuwkerke geïrriteerd door mijn koptelefoon. The Shadow was er weer, en dit keer niet als hardnekkige schaduw van Tom Boonen zoals hij dat zo goed deed in Parijs-Roubaix van 2009, nee, Gilbert kreeg nu een extra schaduw aan zijn wiel.

Ik had ondertussen mijn geluksbrenger rond mijn hals gehangen en zat te bijten op de ketting. Alles beter dan mijn nagels die toch al kort staan, ik had mijn voorzorgen genomen. En dan plots op de klim versnelde de winnaar van de Ronde van Spanje, Vincenzo Nibali. Eerst was hij even alleen maar al gauw kwam z’n landgenoot, Visconti, en nog drie andere renners waaronder ook de afscheidnemende Koos Moerenhout aan zijn wiel geschoven. Opnieuw een andere situatie, en dit ging zo een tijdje door. Het WK was een gekke koers, zonder oortjes, zonder teamleiders die de oren van de renners potdoof schreeuwden, stress bij de ploegleiders, gezonde zenuwen bij de renners. Na een kilometer of twintig kwam het groepje Gilbert weer aansluiten, maar de Spanjaarden in het achtervolgende peloton hadden werk gemaakt van de achtervolging en hadden de aansluiting gemaakt met het groepje van Gilbert alvorens die Nibali en co grepen. De vijf vooraan beseffen dat ze zullen worden overstroomd door een jagend peloton. Een heel andere situatie weer. Oscar Freire, Thor Hushovd, Fabian Cancellara, Fränk Schleck, ze zijn weer bij de les. Toen ging Greg Van Avermaet, die eerder uitviel door een lekke band aan de kop van het peloton sleuren. Er vielen slachtoffers, het peloton werd uitgedund en dan ging Björn Leukemans een cartouche opentrekken. En dan gaat Gilbert mee met de Shadow in zijn wiel. Mijn hart maakte drie salto’s tegelijk, nog twintig kilometer te gaan. Vroeg, maar ‘de Phil’ heeft al eerder bewezen dat hij dat kan. Weliswaar in de Omloop het Volk, dat is natuurlijk anders dan een WK, maar de hoop leeft, de hoop flakkert als een vlammetje aan een toorts die in de wind staat. Phil en Leukemans, een duetje. Twee Belgen sleuren en trekken. L’Union va faire la Force? We hopen en we bidden. Achter de drie koplopers ontstaat een groepje met onder andere Evans, Martens, Kolobnev en Fränk Schleck. Fränk Schleck, die aansluiting zouden maken met Gilbert en co. Mijn hart maakte er nog een salto bij. Geen spoor van Schleck tot dusver gehad, tot nu, Fränk kwam piepen aan het front. Hij had er zin in en wou tonen dat hij niet voor niets afgereisd was naar het verre, mooie Australië.

Ondertussen had Gilbert er genoeg van, en hij viel aan op The Ridge. De laatste keer. Ik liet het kettinkje uit mijn mond vallen, angst dat ik het stuk zou bijten, dat of mijn tanden. Ik balde gespannen mijn vuisten en drukte mijn korte nagels in de palm van mijn hand, terwijl ‘Komaan Phil’ fluisterend door de kamer ging. Ik moest rekening houden met de twee slapende oudjes naast mijn kamer. Ik overwoog recht te staan omdat het zenuwachtig op en neer wippen in mijn zeteltje een piepend geluid maakte. Ik bleef zitten, rustig blijven, maar dat ging niet. Mijn hart ging als een razende tekeer terwijl het commentaar als een veer mijn oren kietelde. Achter Philippe was het gespeculeer begonnen, ik begon te hopen, 14 seconden, de hoop groeide, 18 seconden. Maar het was niet genoeg, het was niet genoeg. Een felle tegenwind op de nog vlakke kilometers tot de 500 meter bergop aankomst, deden Philippe terugwaaien naar de groep Schleck die ondertussen ook was opgeslorpt door het peloton. Gedaan met de hartkloppingen, weg hoop, weg wereldkampioenentrui. Een massasprint, goddomme, een massasprint, het zou toch niet waar zijn! Dan toch?! Ik hoopte dat Gilbert nog een mirakel zou verrichten maar het mocht niet zijn, hij bolde over de streep als achttiende. Greg Van Avermaet, wat heeft die jongen een knappe koers gereden, werd mooi vijfde. Maar ontgoocheling maakt zich snel van je meester. Het had kunnen zijn en met die wetenschap omgaan zorgt voor tegenstrijdige gevoelens. Thor Hushovd, die sterke Beer uit Grimstad, Noorwegen, was Wereldkampioen en niet onze sterke regelmatige Philippe Gilbert. Een harde en welgemeende ‘dedoeme’ ontsnapte tussen mijn lippen, tranen stonden in mijn ogen. Ik had het ‘de Phile’ zo hard gegund, veruit de meest regelmatige dit jaar, misschien de sterkste, maar het is, zoals hij zelf zei, niet dat dat telt, maar Wereldkampioen worden. Een nuchtere mens, die Philippe Gilbert, een fijne mens.

Dan kan ook het gespeculeer beginnen. Wat als Tom Boonen hier was geweest? Ik vroeg me al af waar zijn naam bleef. Tom was hier niet, spijtig, maar het is zo en niet anders. Het heeft geen zin om te zitten mokken of af te vragen of we dan misschien meer kans hadden gehad. We hadden de topfavoriet in huis, we hadden een ijzersterke ploeg waar we verdomd trots op mogen zijn, we waren in staat de koers te dragen, alleen hebben we niet de winnaar. Gilbert was de goeie keuze, zelfs als Boonen mee kon gaan naar Geelong. Wat als Gilbert wat had gewacht? Wachten? Gilbert? Laat me niet lachen, aanvallen is het eerste woordje in Gilbert’s woordenboek, wachten zul je niet vinden. Aanvallen wanneer het goed voelt en toen voelde het goed.Speculeren heeft geen zin, net zoals toen tijdens de Tour de France met een kettingincident, valpartijen en wachten, heeft het ook nu geen zin om de ‘wat als’ – tour op te gaan.

Ontgoocheld, ja, maar ook trots, want de Belgen hebben deze koers gekleurd, gemaakt en hard gemaakt. Hebben we te veel gehoopt? Waren we te zeker van ons stuk? Is het daarom dat we zo ontgoocheld zijn? Nee, we mochten zeker zijn van ons stuk, Gilbert was goed, heel goed, misschien wel de sterkste man in de hele race. Alleen heeft die niet gewonnen. Is dat onze Belgische bescheidenheid die naar boven komt? Mogen we niet meer hopen dan? Tuurlijk wel, liefst wel. Hoop doet leven. Het deed deugd hem te horen spreken en zien glimlachen in het interview met Renaat Schotte. De Phil heeft gegokt, hij heeft verloren, ja. Maar wie geen risico’s durft nemen, en dan toch verliest, zal heel zijn leven afvragen “Had ik het niet beter toch gedaan?” En wat ben je daar dan mee? Gilbert wordt nog wel wereldkampioen in de nabije toekomst. Misschien niet volgend jaar, dat is een kansje voor een goeie Boonen of misschien een Van Avermaet? Maar Valkenburg, een Amstel Gold Race parcours, dat heeft de Phil nodig, maar dat is in Europa en dan zijn er ook andere specialisten zoals een Gesink en een Andy Schleck van de partij. In ieder geval, wij hebben nog veel om op te hopen, is het niet dit jaar, dan wel een ander jaar. Ik ben trots op onze ploeg, heel trots. Ik ben Belg en ik ben zot van de koers, dit was een machtig, prachtig, bloedstollend wereldkampioenschap met knotsgekke wendingen. Dank u, renners, dank u Australië en dank u Thor, want het moet gezegd zijnde, die Noorse vent uit Grimstad, dat is een toffe peer.