“Ik leef in een apenland.” Dit zinnetje gaat de laatste tijd opvallend vaak door mijn hoofd. De teller staat op 223 (22.01.2011 n.v.d.r.) dagen. 223, het klinkt absurd, maar dit is het aantal dagen dat België al loopt te kibbelen over een nieuwe regering, een staatshervorming, de splitsing van BHV… Het is te dol. In de Waalse provincie Luxemburg zijn de mensen nu al zo bang dat België zal splitsen, dat ze zich naar de burgerlijke stand reppen om de dubbele nationaliteit aan te vragen als dat kan: Lëtzebuergs-Belgisch.
Sinds 13 juni 2010 zitten we zonder regering. Ondertussen blijft de “regering van lopende zaken” de zogenaamde lopende zaken onder controle houden. De regering van lopende zaken is gewoon de regering die gevormd werd na de mislukking van de twee vorige regeringen, ook wel de ontslagnemende regering genoemd. De eerste regering na de verkiezingen in juni 2007 liep spaak op de zaak Fortis, de tweede botste tegen het presidentschap van Herman Van Rompuy. Toen de derde regering, eigenlijk weer een heruitgave van die van vlak na de verkiezingen van 2007, wou nadenken over een paar staatshervormingen, liep het mis. Open VLD-voorzitter Alexander De Croo trok de zogenaamde stekker uit de regering. Joepie, verkiezingen! Het was wel spannend, hoor, zo voor de eerste keer rode bolletjes gaan kleuren. Het is een beetje zoals de lotto, je weet nooit zeker of je er iets bij wint of niet.
En sinds de grote overwinning van Bart De Wever (een Vlaamse Nationalist) langs Vlaamse kant en Elio Di Rupo (een Waalse Socialist) langs Waalse kant, zitten we dus met de gebakken peren. Ze geraken het niet eens… Nu, wat kunnen de heren politici doen, of wat zijn volgens mij dan de grootste problemen met dit land? Neem dit niet te serieus, ik ben allesbehalve een politieke experte…
1. België is een zogenaamde particratie. Wat wil zeggen: er wordt geregeerd door partijen en niet door individuen. Doordat we een federaal land zijn en geen unitaire staat, zitten we ook nog eens met Vlaamse partijen en Waalse partijen. Dat maakt dat we nu aan de onderhandelingstafel zitten met zeven partijen (PS, CDH en Ecolo langs de Waalse kant en sp.a, CD&V, N-VA en GROEN! langs Vlaamse kant). Deze zeven partijen willen allemaal wel wat, en het probleem is dat we met tegengestelde strekkingen zitten… Waals socialisme tegen het Vlaams nationalisme. Ik vraag me af of zeven partijen echt wel nodig is… Ik verlang naar een unitaire staat, maar dat mag ik wel vergeten.
2. België heeft een geschiedenis rond taalwetgeving (“aï ’t is zo’n gevoelig thema, Eva.” Ja ik weet het.). De hele heisa rond Vlaanderen moet tweetalig Nederlands-Frans, eentalig Nederlands, alles eentalig (Vlaanderen Nederlands, Wallonië Frans), alleen Brussel tweetalig, het heeft de kwestie BHV onrechtstreeks veroorzaakt. Om nog maar te zwijgen over het organiseren van verschillende kieskringen, talentellingen en de uitbreiding van Brussel. Nu telt Brussel 19 gemeenten, maar de Waalse politici willen een uitbreiding ter compensatie van de splitsing van de kieskring BHV. Tjah, en dat willen de Vlaamse politici dan weer niet. Kijk, op dat gebied trekken ze dan weer wel aan één zeil… Rare kwieten, die politici.
3. Het politieke veld zit vol jengelende kinderen die liever ruzie maken dan overeenkomen en zoeken naar consensus. Kort door de bocht, maar toch. Ik denk dat onderwijl toch veel mensen er zo over denken. Ik denk ook dat veel mensen bang zijn, dat onze politici druk bezig zijn België naar de knoppen te helpen, en te laten barsten. Letterlijk en figuurlijk. Mannen laten uit protest voor het uitblijven van de regering ondertussen een baard staan. Tjah, in andere landen doen ze gewoon een staatsgreep, maar ja, we hebben geen staat meer, kun je zo ongeveer wel zeggen.
Mijn moeder had wel een briljant idee. Hun loon afnemen en dan kijken hoelang het duurt vooraleer ze overeenkomen en een regering kunnen vormen en een akkoord kunnen bereiken. Als ze zich gedragen als kleine kinderen, dan moeten we ze ook behandelen als kleine kinderen: straffen. Jammer dat we geen billenkoek kunnen uitdelen…
Maar helaas zo werkt het niet in de politiek, in de hedendaagse maatschappij. Er moet een andere manier zijn, er moet een manier zijn om hier uit te geraken, want hiermee komen we niet bepaald in een positief daglicht te staan in Europa, in de wereld. Ik vind het jammer dat ik niet in de provincie Luxemburg woon, ik had me waarschijnlijk ook allang geïnformeerd naar een mogelijkheid tot een dubbele nationaliteit… in case of…
Ik zeg in juni opnieuw verkiezingen en zo heeft de regering-Leterme de 143ste het toch uitgezongen tot het einde. Want zoals het nu gaat, kan het niet langer. Oh dierbaar België o heilig land der zotten… Ik hoop dat u blijft bestaan, van ganser harte. Want mijn land, schoon land.
De Wereld van Eva 