9 mei 2011. Wielrennen is een feest. Toch? Niet op die dag. Het is het moment, de dag waarop de tijd bleef stilstaan voor even. Voor even, want twee dagen later trok de Giro verder. The show must go on. Het wielerpeloton is een nooit halthoudende slang die zich in bochten wringt en door de nauwste stegen kronkelt van dorpen, steden en landen. De nooit halthoudende slang stopte even met kronkelen op die dag. De dag die het verdwijnen van de meest opgewekte lach in het peloton met zich mee zou brengen…
Zinnen als “Het is niet eerlijk. Waarom hij?” en “Waarom moest dit gebeuren?” werden overal gehoord, maar nergens beantwoord. Het zijn de vragen waarop antwoorden niet mogelijk zijn. Die vragen zijn soms het moeilijkst om te dragen. Het was een dag die de ommezwaai van hemel naar hel perfect kan vertegenwoordigen. Het ene moment lachend op een plek, het volgende moment rollen de tranen over de wangen. Verdriet, onbegrip, maar bovenal een golf van troost. De wielerfamilie zocht elkaar, om elkaar een luisterend oor te bieden, zachte woorden toe te fluisteren en elkaar te steunen. Het is het moment waarop we met z’n allen aan hetzelfde zeel trokken, waarop we met z’n allen beseften dat koers koers moet blijven en geen waanzin.
De rit nadien was een rit die in ieders geheugen gegrift staat. IJskoude rillingen trekken over de rug, tranen die vloeien terwijl de gedachten afdwalen naar de familie. Een huilende Tyler Farrar, een met emoties vechtend Leopard Trek, niet goed wetend hoe het nu verder moet. Ongeloof en verdriet. Dat waren de kernwoorden van het moment. Een jaar geleden. De wereld is niet gestopt met draaien. Iedereen moet verder. Maar we vergeten het niet. Niet, nimmer of te nooit.
Wouter, sempre 108, sempre con noi.
De Wereld van Eva 